Kasalukuyang naglalaba si Leizel noon sa may poso nang lapitan ni Tito Benny. “Hindi mo type? Marahil out-ot-curiosity ang pagdaan ko sa gilid na iyon dahil yun lang ang pagkakataon na makakadaan ako doon dahil wala yung mga magulang ni Leizel. Pinababayaan ko si Tito Benny na maging tulay para mapalapit ako kay Leizel, hanggang sa dumating ang ika-apat na araw kung saan tanging si Leizel lang ang naiwang bantay sa bahay nila sapagakat dumalo sa isang kasalan ang mga magulang nito kasama ang dalawa niyang kapatid na mga mas bata pa sa kanya. Kaibigan at naging kaklase ko rin iyon”, ang pagtatapat ko kay Tito Benny para tigilan na niya ako. Ungol na parang si Leizel ang may gawa. Mahahabang impit na ungol na “Ohhh….”, langitngit ng kama na ‘kritt, kritt, kritt’ at ‘Plok, plok, plok’ na tunog na nagmumula sa nagbabanggaan o nagsasalubong na dalawang katawan ang mga pinaghalong nakaka-inggit at nakakabuhay ng dugong mga ingay ang naririrnig ko habang nakasilip ako sa kanilang dalawa.
